Rez verscheen oorspronkelijk alweer in 2001 en werd toen uitgebracht door SEGA, daarna verscheen in 2016 de ultieme versie, Rez Infinite, voor de PSVR. Althans dat dachten ze toen die uitkwam. Sindsdien is Rez Infinite op meerdere platformen verschenen en is nu ook voor de PSVR2 beschikbaar. En in onze mening had het wel een Ultimate bijschrijving kunnen krijgen.
Rez Infinite is wat ze een rail shooter noemen. Je personage kun je zelf niet besturen en het level gaat uit zichzelf verder naar het einde. Onderweg is het de bedoeling om zo veel mogelijk vijanden te beschieten. Nu is dit concept niet heel origineel, maar Rez is toch een unieke ervaring. Dit heeft te maken met het psychedelische effect wat de makers hebben proberen te bereiken.
Voel en, hoor alles
Hoewel Rez een verhaallijn heeft over het zijn van een hacker en een AI, is het zeer oppervlakkig en verwaarloosbaar. Gelukkig hoeft niet iedere game een goed verhaal te hebben. Dit spel is zo’n spel. Alles draait namelijk over de audiovisuele aspecten van het spel. Hier dan ook meteen de waarschuwing; dit spel is absoluut niet voor mensen die gevoelig zijn voor licht. Je hoeft het niet eens te proberen, want de kans op epileptische aanvallen is dan hoog.
Rez heeft namelijk een indrukwekkende samenwerking tussen grafische effecten en geluid. Die zijn op zo’n manier met elkaar verweven dat het echt een constant geheel lijkt. De ontwikkelaars noemen het concept zelfs synesthesia. Je zou hiermee geluid moeten zien bijvoorbeeld. En dat lukt tot op zekere hoogte. Elke keer dat je een aanval doet komen er kleuren, animaties en geluiden vrij die perfect blenden met de soundtrack en dat lukt geen enkele andere game die ik ken.
Zowel de story mode als de extra modi zoals Area X hebben dit principe. Area X is nog net wat interessanter aangezien je hier wel zelf rondvliegt. Je bepaalt zelf of je vooruit gaat en welke kant je op gaat. Waardoor de ervaring weer anders is, maar nog steeds een enorm bijzondere ervaring
PS5 upgrade het waard of niet?
Rez Infinite is ondertussen op genoeg platformen verschenen. De vraag is dan ook hoe groot zijn de upgrades voor de PSVR2 en of ze het waard zijn. Hoewel veel van de upgrades: hogere framerate, resolutie en haptic feedback niet de boeiendste upgrades zijn. Ze voegen zeker wat toe, maar of ze echt bijzonder zijn? Dat dan toch weer niet.
Eén upgrade maakt die uniek is voor de PSVR2 maakt de ervaring enorm anders. Dat is de eye tracking-functionaliteit. Wanneer je deze hebt geactiveerd op je headset kun je deze als besturingsoptie aanzetten. Wanneer die aan staat zul je met alleen je ogen te bewegen kunnen mikken. Het schieten gaat nog steeds met een knop, maar targetten is door je ogen op een vijand te laten rusten. En dat doet het geweldig. Mijn eerste playthrough deed ik het zonder, waarna ik in de instellingen ging klooien. Toen kwam ik deze tegen en het maakte de ervaring van het spel zo uniek. Het is denk ik de beste showcase van deze techniek.
Het is alleen jammer dat de game niet echt extra content mee brengt waardoor het nog steeds een erg korte ervaring is. Je kunt je score blijven verbeteren, maar dat is het dan ook wel qua herspeelbaarheid. Of je moet de ervaring/muziek zo geweldig vinden om het nog een keer door te spelen.
