Wanneer je een grote franchise voor het eerst naar het witte doek brengt moet je met enorm veel rekening houden. Zo hebben fans een bepaald beeld bij personages van de franchise, Wat ook lastig is, is het beeld van verfilmingen van games. Met Sonic en Detective Pikachu als uitzonderingen zijn de meeste films over games en game franchises erg slecht ontvangen. Waar valt Uncharted onder? Het hangt er een beetje van af wat je verwachtingen zijn.
Tempo van het verhaal ligt niet helemaal goed
In de film van Uncharted begin je met Nathan (of Nate) Drake (Tom Holland) die uit een vliegtuig hangt zonder enige vorm van context waarom en wat er gebeurd is. Na een korte introductie ga je een heel stuk terug in het verleden naar toen Nathan nog in een weeshuis woonde met zijn broer Sam. Dit om de premisse van zijn relatie met Sam op te bouwen. Hierna vlieg je weer terug naar het “heden” enkele dagen voor het stuk met het vliegtuig. Dit geeft dus meteen een rare start aan de film. Je hebt binnen een half uur tijd drie verschillende tijdstippen gezien waarin er eentje eigenlijk al een beetje het verloop van de film uit de doeken doet.
Je gaat dus in het begin met een razend tempo door een lading informatie heen wat aan de ene kant niet verkeerd is, maar daar tegenover staat wel dat op andere momenten de film weer wat uit elkaar getrokken voelt. Zoals het moment dat ze in Barcelona zijn. Zeker als je het vergelijkt met de spellen uit de reeks voelt het alsof ze veel langer bezig zijn met raadsels dan nodig is. De tombes (om ze zo maar even te noemen) voelen veel beperkter in het gebruik van vallen en dat maakt het toch wat minder spannend dan het had kunnen zijn. Een positief effect echter is dat het geloofwaardiger wordt dan veel films in hetzelfde genre. Films als Indiana Jones hebben namelijk vaak iets mystieks er bij betrokken.
De Uncharted-charme
Hoewel Uncharted-spellen vooral het avontuur en het schatzoeken promoten is er een onderdeel wat enorm belangrijk is voor de ervaring die altijd aanwezig is, maar nooit gepromoot. Dat is de charme en de humor die het verhaal aan elkaar plakt. Zo kan de film van heel serieus naar een lachmoment gaan in minder dan een minuut. Dit door een interactie tussen bijvoorbeeld Chloe Frazer (Sophia Ali) en Nate of door een grap die gemaakt wordt uit een totaal onverwachte hoek. Vooral Nate staat hier in de spellen bekend om en Holland weet dat uitstekend over te zetten naar de film.
Een ander element wat goed vertaalt wordt is hoe gemiddelde antagonist zich gedraagt in de franchise. Tati Gabrielle’s Braddock weet dit geweldig te doen. Volledig serieus en gericht op de taak. Ze laat zich door niets of niemand tegenhouden om te bereiken wat ze wilt. Wanneer je de Chilling Adventures of Sabrina the Teenage Witch hebt gezien heb je een idee waar Tati toe in staat is als de antagonist. Combineer Braddock met Drake en je krijgt een geweldige synergy die voor spectaculaire vechtscenes zorgt.
Toch niet helemaal
Naast het rare verloop van het tempo van de film mist er toch nog wel iets om het echt goed te maken. Het is namelijk net wat te voorspelbaar en hoewel er kleine plottwists zijn heeft geen enkel moment een echte wow-factor die de film over die helling tot grootsheid leidt. Het wijkt voor hardcore game-fans ook mogelijk net te veel af van de Nathan die we kennen uit de spellen. Iets wat opzich logisch is aangezien de film zich voordoet als het allereerste avontuur van de schattenjager, maar toch voelt het gek. De verhaallijn op zichzelf is ook niet bijster origineel, maar verder doet de film wel wat die moet doen. En dat is voor entertainment zorgen. Met wat aanpassingen kunnen Uncharted films echt goed worden en hopelijk pakken ze dat dan ook op met het geteasde vervolg.
