De Nederlandse film Game Over is sinds kort in de bioscoop te zien. Wij waren vorige week aanwezig bij de première en hebben daar ook de film gezien. Helaas is de film die al sinds 2018 in ontwikkeling is niets meer dan een influencer hype. Met spelers als Gio Latooy en Bardo Ellens zitten er redelijk grote spelers uit de Nederlandse content creation wereld in de film.
De grote boze AI
Game On is een film waarin negen Nederlandse gamers door de B.I.V.D. worden gerekruteerd. Dit broertje van de A.I.V.D. heeft een focus op bovennatuurlijke problemen en dat is precies wat er aan de hand is. Een bovennatuurlijke gebeurtenis heeft de AI (kunstmatige intelligentie) van een net geopende gamehall overgenomen. Hierdoor is de AI kwaadaardig geworden en probeert ze de echte en virtuele wereld te fuseren. Het is aan de gamers om de virtuele wereld in te duiken en deze AI te elimineren. Hiervoor moeten ze meerdere games trotseren.
Terwijl ze dat doen glippen virtuele wezens ook de echte wereld in. Grote holografische monsters zoals draken vliegen door Rotterdam heen, maar op een één of andere manier valt niemand het op. Iedereen blijft rustig doen waar ze mee bezig zijn en dat maakt het een enorm raar fenomeen. Want het is niet dat mensen de virtuele wezens niet kunnen zien. Dat wordt namelijk bevestigd ook in de film.
Het laat aan mij zien dat de film zijn storytelling totaal niet goed heeft uitgedacht. Er zijn te veel tegenstellingen en als deze film enige vorm van succes krijgt, zal dat puur zijn door de influencers die kinderen trekken. Dat is trouwens wel het enige punt waar de film positief over kwam op mij. Ze geven duidelijk aan dat het leven van een influencer echt niet alleen maar positief is.
De games zijn geen games
De virtuele wereld waar de gamers in belanden laat ze door drie “games” en een eindgevecht gaan. Helaas is geen enkele game een daadwerkelijke uitdaging. Er is namelijk niet echt een vijand, de games bestaan uit “The Floor is Lava”, een doolhof en een race. Echter, bij de eerste is het enige probleem een vuurbal die af en toe afgeschoten wordt, in het doolhof zijn er wat vliegende schepen die met gemak ontweken konden worden en de racebaan was geen echte race, maar puur bereik veilig de finish na drie rondes. Van alles wat games, games maakt, is er weinig terug te zien. Zelfs de boss fight is een flinke anticlimax. Van verschillende wapens die 0,0 schade toebrengen naar een gegooid zwaard die een 1-hit K.O. veroorzaakt. Als je een film wilt zien waarin personages écht in een game terechtkomen, dan raad ik Spy Kids 3 uit 2001 aan.
Ha ha ha cream cheese map
Hoewel de film overduidelijk op een erg jong publiek is gericht, probeert de film op verschillende momenten grappig te zijn voor volwassenen. Zo wordt er al redelijk snel een opmerking gemaakt over chemtrails. Eén van de personages gelooft bijvoorbeeld dat de witte lijnen van vliegtuigen bestaan uit chemtrails. Iets wat een welbekende complottheorie is. Maar de kroon gaat toch wel naar de opmerking van het personage Kaasmaster. Deze vraagt namelijk aan het hoofdpersonage of hij op de computer van Kaasmaster de map cream cheese kan verwijderen. Hij mag er echt niet inkijken. Een opmerking waardoor de halve zaal (de kinderen) collectief met vraagtekens zat terwijl de ouders natuurlijk precies wisten waar het om ging. Het is een grap die overduidelijk naar de ouders is gericht, maar op zo’n infantiele manier dat het meer cringy is dan grappig
