Na flink wat uitstel en genoeg controverse, is het dan eindelijk zo ver. Hogwarts Legacy, de eerste game in de Wizarding World in jaren is verschenen op de PC, PS5 en Xbox Series S|X. De PS4, Xbox One en Switch versies laten nog even op zich wachten. Een gloednieuw avontuur op Hogwarts, maar kan de game de magie van de films en boeken behalen of niet?
Rowling
Ik wil de review even beginnen met een disclaimer over de eigenaresse van de Wizarding World IP. J.K. Rowling is onlosmakelijk verbonden met de franchise en heeft de laatste jaren haar platform flink gebuikt om transseksuelen te invalideren. Volgens haar zijn transvrouwen bijvoorbeeld geen vrouwen. Haar meningen worden ook door de politiek gebruikt in debatten en dat maakt de gevaarlijker dan die van een gemiddeld persoon. Er is daarom ook opgeroepen door mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap om de game te boycotten mede dankzij deze uitspraken. Het hele verhaal ligt veel dieper en daarvoor link ik graag door naar een uitgebreid Engels artikel van Gamespot. Hierin wordt precies uitgelegd waarom Rowling zo schadelijk is. Wij hebben besloten de game toch te reviewen aangezien vanuit onze optiek je geen slecht mens bent als je de game wilt spelen/kopen. Maar het is in elk geval goed om te weten dat wanneer je dit spel koopt je financieel een transfoob support. Aangezien Rowling inkomsten krijgt uit alles van de Wizarding World.
Meteen al vol mysterie
Hogwarts Legacy begint al meteen vol spanning. Na een korte introductie van jou als hoofdpersonage word je al aangevallen door een draak, en gaat er al iemand dood. Je komt dankzij een portkey terecht op een geheimzinnig eiland waarna je op magische wijze in Gringots komt. Hier bezoek je een bijzondere kluis, waarna je ook hier weer wordt aangevallen. Dit alles voor je ook maar een stap zet op het terein van Hogwarts. Echter, wat je hebt meegemaakt heeft alles te maken met het magische kasteel. Stukje bij beetje kom je achter een eeuwenoud raadsel, kom je in aanraking met krachtige magie en tegelijkertijd bereid je je voor op de O.W.L.S., kortom een standaard dagje op Hogwarts.
Meer vrijheid dan verwacht
Hoewel je in Hogwarts Legacy start als een vijfdejaars student, krijg je enorm veel vrijheid. Lessen volg je zo goed als niet in de gameplay. Heel af en toe een klein lesje of als introductie van een feature. Zoals het planten van zaden en het maken van potions, maar het schoolleven ontbreekt nogal uit de wereld. Ergens vind ik dit wel jammer. Een overvloed aan lessen was ook zeker niet slim geweest, maar iets meer diepgang in het echte schoolleven was wel leuk geweest. Afgezien van sommige quests maakt het ook niet uit welk huis je neemt. Ik zat dan in Gryffindor en had redelijk in het begin een quest met Nearly Headless Nick. Doordat je geen lessen volgt heb je afgezien van wat quests er ook niet heel veel te beleven behalve gewoon verkennen. Je bent vooral buiten het schoolterrein bezig met het ontdekken van het geheim rondom de oeroude magie.
It’s Leviosa, not Leviosaaah!
Wat is de Wizarding World nu zonder magie? Gelukkig zit Hogwarts Legacy er bomvol mee. Of je nu Revelio gebruikt om geheimen te ontdekken, Accio om platformen te bewegen of vijanden naar je toe te brengen. Het is constant genieten als je weer een spreuk gebruikt. Zeker ook aangezien je de unforgiveable curses; Crucio, Imperio en Avada Kedavra ook kunt leren om te gebruiken. Dit is vooral ook te zien met gevechten. Het combineren van spreuken, om gruwelijke combo’s te maken werkt echt bevredigend. Eerst ontwapenen, dan de lucht in slingeren, paar aanvallen, accio, incendio en door met aanvallen is maar één van de vele opties die je kunt gebruiken.
Er is maar één minpunt wat ik met de spreuken heb gemerkt. Dat is dat het selecteren van een tegenstander niet helemaal lekker werkt. Zo ging het lastig om uberhaupt te locken op een tegenstander en ging wisselen van geselecteerde ook niet van een leien dakje. Zelfs ging die een keer een pendulum van een klok targeten in plaats van één van de vier tegenstanders.
Ook buiten het zwaaien met een stokje is er enorm veel magie. Magische grotten, puzzels, uitdagingen en meer zorgen dat je elk hoekje wilt verkennen om maar alles te ontdekken. Dan kun je ook nog eens over de wereld heen vliegen met een bezem of een Hippogriff en dat maakt het plaatje eigenlijk compleet. Het enige wat ik dus echt mis is het meer volgen van lessen. Al was het maar optioneel. Nu voelt het eerder alsof je een bezoeker bent dan een student.
Oog voor detail, maar niet altijd
Hoewel Hogsmeade en Hogwarts geen één op één replica’s zijn van hoe het er in de films uit ziet, is er overal gelet op details. Al meteen in de eerste cutscene valt dit op. Zoals ik in het begin al zei, gaat er al snel iemand dood. Nu zie je dit niet daadwerkelijk gebeuren, er is geen bloed of lichaam te zien. Maar op het moment dat het gebeurd zit je in een vliegende koets. Deze wordt getrokken door Thestrals en aan het begin zie je deze bijzondere paarden niet. Maar opeens zie je ze verschijnen, deze paarden kun je namelijk alleen zien als je iemand hebt zien doodgaan. Oftewel, je medepassagier is dood. Het spel zit vol met zulke kleine details of het nu de standbeelden bij de ingang zijn, de zandlopers met punten bij de Great Hall. Als je een fan bent van de franchise word je constant verrast.
Helaas is dit oog niet altijd actief geweest tijdens de ontwikkeling. Zo heeft de game redelijk wat grafische glitches en zijn modellen van personages niet altijd even lekker uitgewerkt. Zeker in de animatie komen ze regelmatig wat houterig over. Ook is de belichting niet altijd even consistent, iets wat vooral tijdens cutscenes opvalt. Het zijn jammere elementen, maar overal niet immens storend om echt een groot minpunt te worden. Ik had veel te veel plezier met het toveren.
