C-Smash VRS is een complete remake van een cult klassieker die oorspronkelijk op de SEGA Dreamcast verscheen in 2000, Cosmic Smash. Het lijkt in eerste instantie een perfecte VR-titel, want squashen in de ruimte is toch wel een game die goed met VR gecombineerd kan worden. Helaas is de game niet helemaal goed gelukt.
Korte en intense singleplayer
Het spel heeft twee verschillende hoofdopties. Offline singleplayer en online multiplayer, elk met hun eigen opties weer. Om te beginnen zal ik het hebben over de singleplayer. In de singleplayer modus zul je kunnen kiezen uit twee opties. De standaard optie en Zen Mode. Beide laten de speler door verschillende sterrenstelsels bewegen met in ieder verschillende levels die je moet doorspelen. In ieder level moet je binnen een bepaalde tijd alle gekleurde vlakken raken. Hoe sneller je dit doet hoe hoger je score.
Er is echter wel een verschil tussen de twee opties. Hoewel het woord Zen een mate van relaxed spelen impliceert, is dat dus niet echt het geval. De tijd is nog steeds aanwezig, maar je hoeft niet bang te zijn dat je progressie verliest. Het enige verschil wat het heeft, is namelijk dat je levels opnieuw kunt proberen in plaats van het sterrenstelsel opnieuw te moeten doen. De tijdsdruk gaf echter wel nog steeds druk, dus echt Zen is het niet.
Je speelt in ieder geval wel snel door het spel heen, mits je natuurlijk niet te vaak een level niet haalt. Zo was ik denk ik in zo’n twee uur door het spel heen (Zen Mode) waarna ik eigenlijk vrij weinig meer te doen had behalve multiplayer. Ja, je kunt je scores verbeteren, maar hier word ik niet echt toe verleidt waardoor er weinig interesse voor is.
Matige besturing
De besturing van C-Smash is enorm precies en in mijn uren met de game kon ik er toch niet goed aan wennen. Hoewel het erg fijn is om lekker te meppen in het spel, is precisie slecht verwerkt. Wat toch wel voor wat frustratie kan zorgen. Daarnaast heb je dus verschillende charged slagen waarvan ik eerst dacht dat het op basis van de kleur van het balletje en het racket was. Dat bleek het niet te zijn, waardoor je ook niet meteen kunt zien wat voor charged slag je maakt.
Het is dus vaak niet goed te mikken waar je heen wilt slaan en regelmatig wanneer ik echt goed naar links tegen de muur sloeg bijvoorbeeld ging de bal juist erg slecht met de hoeken. Of wanneer ik zachtjes de bal tikte dat die dus toch hard wegvloog. Dit zorgde bij mij voor redelijk wat frustratie. Ik heb namelijk wel ervaring met verschillende racketsporten en dit was verreweg de lastigste plek om te mikken.
Wat me ook opviel bij het laatste level is dat de bal erg slecht zichtbaar was in het level. De achtergrond is een zwart gat waar lichtstralen constant naar toe gaan, maar die stralen zijn verschillende lengtes en kleuren en maakte de bal regelmatig slecht zichtbaar. Dit maakte het laatste level wel frustrerend.
Multiplayer is erg stil
Je hebt naast je single player modussen ook nog verschillende opties met multiplayer. Iedere modus is net wat anders. Zo heb je er één waar je praktisch aan het tenissen bent waarbij je een vak moet raken in het midden van het veld. Hoe sneller je dat doet des te meer punten. Dat is ook tevens de enige optie die ik goed heb kunnen proberen. Wat meteen het probleem van multiplayer in het spel aangeeft. Het is stil online, je kunt praktisch geen tegenstanders vinden en geloof me, ik heb het geprobeerd op meerdere tijdstippen en dagen. Geregeld stond ik meer 10 minuten te wachten op een tegenstander voor ik het maar opgaf.
Nu zou een matige multiplayer niet een enorm probleem zijn als de singleplayer uitgebreid was, goed in elkaar zat en veel te bieden had. Nu is dat dus ook helaas niet geval wat toch voor een mindere ervaring zorgt dan wat het had kunnen zijn. Al was er een CPU-optie met deze modussen dan was het al vele malen beter geweest. Gelukkig is het spelen tegen een tegenstander wel erg leuk wanneer je er één hebt gevonden
Sfeervolle grafische stijl
De grafische stijl van het spel is simpel, maar doeltreffend. Een spel als dit heeft geen enorme diepgaande grafische elementen nodig en de beperkte polygonen van de modellen zorgt er in mijn ogen ook voor dat het een beetje de retro feel heeft. Iets wat natuurlijk perfect past bij een remake van een game uit 2000 met een cultstatus als Cosmic Smash.
