Het is ondertussen bijna 16 jaar geleden dat de allereerste Assassin’s Creed verscheen en alweer bijna zes jaar sinds dat Ubisoft de formule compleet omgooide met Assassin’s Creed Origins. Origins verdeelde de fanbase enorm. Het ene deel vond het een verademing en broodnodige verandering. De andere groep vond dat je er geen assassin meer in bent. Zelf zat ik er tussen. Ik miste het echte stealth/assassin aspect. maar het bracht me ook weer terug naar de franchise. Nu heeft Ubisoft echter met Mirage een liefdesbrief naar de klassieke games gemaakt. Of dat daadwerkelijk zo uitkomt, lees je in deze review. Dus ga met mij mee naar Baghdad in de 9de eeuw.
Terug naar het begin, maart met aanpassingen
De kern van klassieke Assassin’s Creed-spellen was toch wel het sluipen, echt stealth zijn, het uitmaken van de brotherhood en parkour. Afgezien van de brotherhood zaten deze elementen enigszins wel in de nieuwere games, maar voelde het nooit echt als de goede optie. Het all-in vechten was nuttiger en de steden waren te groot met te veel ruimte tussen gebouwen voor parkours. In Mirage is dat allemaal weer terug. Je maakt in dit spel goed kennis met Basim, een simpele straatdief die je misschien al in Valhalla hebt ontmoet, je ziet hem groeien van een straatdief, tot een assassin leerling en uiteindelijk een echte assassin. Natuurlijk met het doel om de geheime Order of the Ancients (later beter bekend als de Templar Order) tegen te werken en zo veel mogelijk van hun leden te vermoorden. Dit in een tijd waar de assassins nog steeds bekend staan als de Hidden Ones, maar hun organisatie wel flink uitgegroeid is sinds Origins en Odyssey.
Zo zijn er meerdere bureau’s waar je missies kunt krijgen en andere assassins kunt ontmoeten en zie je ook eigenlijk de opbouw van bepaalde gebieden die je uit Assassin’s Creed 1 kunt herkennen zoals het Alamut kasteel. Mirage kan echt als een verbinding worden gezien tussen verschillende delen in tijd die we al eerder bezocht hadden. Echter, de game is niet volledig zoals vroeger. Op sommige punten zijn er namelijk elementen uit de nieuwere games in de gameplay geslopen. Zoals bijvoorbeeld met het gebruik van een vogel om de omgeving te scannen en dat er skills zijn toegevoegd.
Fijne toevoegingen, maar combat had verbeterd kunnen worden
Ik zal zo wat dieper ingaan op het gebruik van skills en je vogel Enkidu, maar ik wil het eerst hebben over de oubollige combat. Zoals het woord, oubollig, het al doet vermoeden zijn de gevechten de plek waar je ziet dat de tijd vernieuwing nodig had. Afgezien van de assassinations voelt dit namelijk enorm clunky en traag aan. Je bewegingen voelen niet lekker aan en de timing voor een parry is ook niet helemaal lekker. Zeker aangezien je stamina hebt die je enorm beperkt in hoe je kunt vechten voelt dit niet lekker. Stamina is ook iets wat uit recentere games kwam en daar werkte het in combinatie met de vaardigheden goed. Hier echt totaal niet. Het is wel fijn dat je daarom verschillende tools tot je beschikking krijgt waaronderr een blowdart, traps en een smoke bomb. Helaas vond ik dat niet genoeg en zie ik de combat toch als een flink minpunt.
Wat een mooie toevoeging is in Mirage, zijn de verschillende skill trees. Deze zijn ook in de latere klassieke Assassin’s Creed-spellen verschenen, maar toen vond ik ze redelijk zinloos aanvoelen. Dit keer is er daadwerkelijk voor mij het gevoel dat ze nuttig waren. Je krijgt toegang tot drie mogelijkheden. Dit zijn phantom, trickster en predator ieder met een eigen specialisatie. Phantom zal voor zich spreken, maar trickster gaat om het gebruik van tools en predator zijn handige upgrades voor Enkidu. Zo laat Phantom je makkelijker assassinations uitvoeren, trickster geeft perks voor je tools en predator laat geeft je bijvoorbeeld een betere Eagle Vision.
Prachtige en sfeervolle Baghdad
Ik blijf mij iedere keer verbazen over hoe prachtig de werelden van Assassin’s Creed zijn. Baghdad, in deze tijdsperiode, was een prachtige en drukke stad. Met onder andere veel handel en cultuur. Ieder district heeft eigen kenmerken waardoor het goed naar boven komt waarvoor ze allemaal zijn. Zo zijn er arme gebieden, maar ook rijke gebieden en plekken waar kennis floreert. Dit zijn van die details waardoor deze spellen zo immens goed blijven. Dit is ook voor het eerst dat je in een game gebedsoproepen uit een moskee hoort komen. Iets wat het bestelen van de moskee-toren toch wat persoonlijker aan laat voelen. De wereld voelt ook meer als echt een wereld aan door de kleine missies die je kunt volgen die ieder een verhaal van een inwoner vertelt, de geschiedenis van Bagdad die goed verwerkt is in de Codex Entries die je kunt vinden. Doordat alles meer gecondenseerd is tot één gebied in plaats van een heel land voelt het dus ook aan alsof je meer verbinding krijgt met de omgeving. Daar komt dan bij dat de sfeer ook goed wordt ondersteund door een geweldige soundtrack.
Iets wat nieuw is, tenminste kan het me oprecht niet uit Syndicate en Unity herinneren, is hoe je de wereld kunt gebruiken. Vroeger was je beruchtheid makkelijk af te kopen met wat geld. Nu werkt dit anders. Je kunt namelijk tokens verzamelen. Bijvoorbeeld een power token waarmee je al je beruchtheid afkoopt. Een merchant token om ongezien met merchants te kunnen reizen. Maar ook bijvoorbeeld het gebruik van huurlingen hangt nu af van je bezit van deze tokens. Je kunt ze verdienen door bepaalde missies te voltooien, maar ook soms met zakkenrollen ontvang je er een.
Verhaallijn is sterk, maar ik mis toch de connectie met het heden
Het verhaal moet wel echt even op gang komen. Tot je een officiële sluipmoordenaar bent is het spel redelijk traag met beperkte opties. Zo kun je tijdens het spelen als dief in het begin niet eens echt vechten. Hierdoor duurde het wel even voor ik goed in het spel zat. Eenmaal op gang gekomen is de game erg sterk in het neerzetten van een mentor en mentee relatie tussen Roshan en Basim. Je werkt met haar samen, leert van haar en dat is iets wat ik nog niet echt eerder heb gezien in deze games. Je was over het algemeen al meteen een assassin of je werd het zonder échte training. Dat je een assassin bent komt ook wel goed terug in de gameplay. Met veel plekken waar je je achter kunt verstoppen, een fijn werkende Eagle Vision en de manier hoe je er achter komt wie je vijanden zijn. Je infiltreert,
Wat jammer is, is dat er eigenlijk geen echte connectie meer is met het heden. Ja, die gameplay momenten waren niet altijd even leuk en soms enorm saai zelfs. Toch zorgde het voor een goede link tussen alle games en het heden. In Mirage wordt er in het begin wat verteld door een bekende uit het heden, maar verder is er totaal geen link meer. Iets wat sommigen zullen toejuichen, maar ik erg jammer vind. Ubisoft had dit er in moeten laten, maar volledig optioneel bijvoorbeeld. Voor wie een diepere lore wilt is het mogelijk, maar niet nodig voor de gameplay in het verleden.
