Het is alweer vijf jaar geleden dat we DOOM Eternal voorgeschoteld kregen. De tweede game in de reboot serie van DOOM. Nu keren we met de bekende Slayer terug naar The Dark Ages met een weer flink aangepaste gameplay. Deze gameplay moet dichterbij de games van voor 2016 liggen en hoewel ik die games niet heb gespeeld, speelt deze in elk geval heerlijk weg.
Prachtige setting die goed bij de game past
DOOM kan eigenlijk wel in allerlei settings plaatsvinden, of het nu de hel, een stad of waar dan ook is. Toch werken sommige plekken qua sfeer net wat beter. Een perfecte plek is dan ook The Dark Ages. De periode in onze geschiedenis waar we op veel plekken qua ontwikkeling jusit achteruit leken te gaan. Zo’n periode is perfect om flink wat demonen neer te gooien en te combineren met wat high tech fantasy. Je kunt namelijk lastig hele hordes demonen gaan verslaan met een zwaard en schild. Nu is dat laatste juist een mooie toevoeging aan dit spel, maar daar kom ik later op terug.
DOOM: The Dark Ages weet wat meer focus te leggen op de verhaallijn van het spel. De cutscenes hebben meer aandacht gekregen en je krijgt redelijk wat context over hoe Doom Slayer in dat tijdperk wordt ingezet. Zo wordt hij beperkt in zijn kunnen en laten door technologie. Hij is in deze game weinig meer dan een leeg omhulsel met een haat voor demonen.
Dat wilt niet zeggen dat dit nu een hoogtepunt is van de game want hier is het ook lastig om te volgen als je niet al wat meer weet over de wereld van DOOM. Er zit nog steeds veel context in codex pagina’s en je logboek wat het soms nog steeds erg onduidelijk maakt. Het spel blijft veelal ripping en tearing, daar is niets mis mee, al zou ik een DOOM met een echt goed verhaal ook zeker niet erg vinden.
Rip & Tear naar hartelust
Waar DOOM 2016 en DOOM Eternal meer focusten op snelle gameplay is deze game wat anders. Begrijp me niet verkeerd, de game is nog steeds ontzettend bruut met gave animaties en finishers. De game is alleen een stukje trager. DOOM Slayer beweegt een stuk logger, maar zijn aanvallen zijn er niet minder om. Zeker door middel van het gebruik van je schild kun je flinke combo’s maken.
Daarnaast heeft het spel echt genoeg demonen om te bevechten. Met nieuwe gezichten, maar ook oude bekenden in een nieuw jasje. Door de andere speelstijd zullen je tactieken tegen deze vijanden echter niet heel goed werken. Dus ook voor de veteranen is er weer genoeg te leren. Voor beginners is de game ook goed toegankelijk. Zo kun je de game zo aanpassen als je zelf wilt qua moeilijkheidsgraad. Iedereen kan dus met plezier Rippen en Tearen.
Genoeg wapens, maar schild steelt de show
Ook in deze DOOM heeft Doom Slayer weer genoeg diverse wapens om je te assisteren. Van standaard wapens als de shotgun tot een gloednieuwe als de Skull Crusher. Deze laatste werkt goed tegen groepen vijanden en gebruikt schedels als ammunitie. Gelukkig maak je genoeg schedels kapot om niet door je ammunitie te komen. Ieder wapen heeft zijn unieke features en momenten van nut. Zeker wanneer je ze upgrade zijn er verschillende upgradepaden met keuze tussen verschillende effecten.
De grote nieuwkomer is echter het schild. Deze wordt dan ook groot gebruikt in de promotie van de game. Deze krijg je al vroeg in het begin en al snel upgrade je deze met de kettingzaagfeature. Je kunt er echt alles mee doen. Natuurlijk kun je vijanden blokkeren, maar het is zo veel meer. Specifieke aanvallen kun je terugkaatsen, je kunt hem gooien als een soort brute Captain America en vijanden ook daadwerkelijk ermee verslaan. Ook buiten gevechten is het een handige tool, je kunt hem op bepaalde plekken gooien om grotere afstanden te overbruggen met springen. Het is een geweldige gamechanger en mijn favoriete onderdeel aan de game.
Spektakel, maar ook dodere momenten
The Dark Ages geeft je als speler genoeg variatie. Niet alleen door de hoeveelheid en diverse wapens, maar ook door andere elementen. Zoals die waarin je een gigantische mech suit bestuurt of denk aan het vliegen op een draak. Deze momenten zijn echt volledig anders dan wat je gewend bent van DOOM, maar past echt wel goed in de sfeer van de game.
Wat ik wel jammer vind is dat hoewel de game goed inzet op het verhaal, je ook wel echt dode momenten hebt. Zo waren er levels waar ik enkele minuten niets echt iets boeiends tegenkwam. Ook de omgevingspersonages voegen dan weinig toe. Juist op zo’n game als dit merk je dode momenten des te meer.
Genoeg content
DOOM: The Dark Ages heeft flink wat content, mits je alle hoekjes verkent voor geheimen. Zo heeft het 22 hoofdstukken met in bijna alle hoofdstukken verschillende “geheimen”. Ik noem het “geheimen” aangezien de gamemap deze redelijk snel op de map laat zien en dus je niet echt zelf laat zoeken. Deze gebieden of verzamelvoorwerpen liggen niet op het standaard pad dus je zult er wat voor om moeten lopen, maar het kan het zeker waard zijn. Zo zijn er skins te vinden, extra levens, maar soms ook voorwerpen die nodig zijn voor upgrades.
Nu kun je natuurlijk dat allemaal overslaan, maar dan mis je erg veel content. Ik denk dat ik toch wel 25% meer speeltijd heb gehaald uit het overal verkennen. Sowieso is het een aanrader de map af te struinen voor schatten voor je upgrades aangezien die het erg waard zijn.
Grafisch en muzikaal erg sterk
Deze DOOM is de eerste die echt gebouwd is voor de PS5 en Xbox Series S|X. Eternal heeft wel een upgrade gekregen, maar zat qua kern nog op de vorige generatie dus het verschil in kwaliteit is hier goed te merken. De game ziet er op alle fronten prachtig uit. Hij loopt stabiel, zowel op een laptop met een 3070 als een laptop met een 4090. De fps is goed stabiel en dat is perfect voor een game als DOOM waar je toch wat preciezer moet zijn dan met veel andere games.
Hoewel deze DOOM meer focus heeft op de verhaallijn valt het op dat de ingesproken cutscenes niet heel meeslepend zijn door redelijk saai stemwerk. Hoewel de game erg druk en dreigend is vind ik de stemmen de situatie niet heel goed overbrengen. Zeker aangezien de soundtrack weer erg sterk is en een waardige toevoeging is voor de DOOM soundtracks.
