Deze review is freelance geschreven door Willem Hilhorst
Het is na een kleine dertig uur wanneer ik besef dat Death Stranding 2 mij niet wil loslaten. De game, het vervolg op Death Stranding uit 2020, heeft niet alleen een link tussen de wereld van de levenden en de doden, maar ook een connectie met mijn directe dopamine-receptoren. Rennend, struikelend en klimmend baan ik mij weg door rode woestijnen, ijskoude bergtoppen, ravijnen en brandende bossen. Het verbinden van schuilkelders en bunkers op een netwerk is een bijkomstigheid. Want waar ik het echt voor doe, zijn de lovende reacties van de bewoners van deze versie van Mexico en Australië. En wat mij op de been houdt zijn de andere spelers, die onzichtbaar naast mij helpen door het bouwen van ladders, bruggen en het delen van grondstoffen en wapens. Death Stranding 2 (DS2) is een verfijning van de formule uit de eerste game en misschien wel visueel de mooiste game die ik ooit heb gespeeld.
Eerst een stapje terug. Death Stranding is het breinspinsel van Hideo Kojima. Je kent misschien niet veel namen uit de games-industrie, maar Kojima is er een van. Zijn games spelen met herkenbare thema’s zoals het militair-industrieel complex, de gevaren van kernwapens en de opkomst van AI en het internet. In het universum van Death Stranding is de aarde getroffen door een enorm cataclysme, de Death Stranding, waarbij de wereld van de levenden en de wereld van de doden met elkaar zijn verbonden. Nadat Sam Porter Bridges (gespeeld door acteur Norman Reedus) de Verenigde Staten met elkaar heeft verbonden in deel 1, mede dankzij de hulp van een foetus in een oranje pod die hij met zich meedraagt, heeft hij zich onttrokken van de wereld. Aan het begin van Death Stranding 2 schuilt Sam met zijn kind Lou in Mexico, totdat zijn oude companion Fragile (Léa Seydoux) hem opzoekt en vraagt om haar te helpen met het verbinden van de andere continenten op de wereld. Sam, met tegenzin, maar gedreven door rouw, pakt zijn rugzak weer op en hervat zijn werk. De verspreide en gedistantieerde schuilkelders en distributiecentra van wat er nog over is van de mensheid met elkaar in contact brengen door ze aan te sluiten op de Chiral network, een netwerk dat loopt via de wereld van de doden. Onderweg vorm je een team genaamd Drawbridge, dat dankzij de DHV Magellan, een grote onderzeeër, kan reizen tussen de continenten en probeert om de wereld te herstellen.
Het verhaal ligt een stuk complexer en genuanceerder, maar rust op de vele wendingen die Kojima met zijn unieke schrijfstijl aanneemt. Het hoogtepunt is de interacties met de crew, van Tarman de schipper van de DHV Magellan en zijn missende hand, tot aan de terugkeer van oude bekenden als Deadman en Heartman. Ik was vooral erg gecharmeerd van de sterke vrouwelijke cast en het charisma tussen Fragile, Rainy en Tomorrow. Sam’s karakter en persoonlijkheid schuiven dit keer duidelijk wat naar de achtergrond, wat het verhaal ten goede komt naar mijn mening. Zeker als de complexiteit van de wereld van de dode en de levenden de kop opsteekt. Gelukkig kan je op elk moment een corpus met termen raadplegen om even een opfrisser te krijgen van Cryptobites, BT’s, de Beach, de gebeurtenissen uit deel 1 en algemene informatie over de personages. In die zin komt DS2 best toegankelijk over, zelfs als je deel 1 niet hebt (uit)gespeeld. Het lijkt mij niet helemaal verstandig om DS2 te spelen zonder deel 1 te hebben gespeeld, maar de game geeft je genoeg handvaten om mee overweg te kunnen.
Als de gameplay van DS1 je niet trok, doet DS2 weinig substantieels om dat te veranderen. Het doel van de game is nog altijd het bezorgen van pakketjes tussen verschillende locaties. De wereld is niet alleen gevaarlijk omdat monsters van het hiernamaals ronddwalen, maar juist omdat je zelf je route moet bedenken en navigeren. Reken niet op fast travel. Het is je rugzak op en rennen, klauteren en klimmen om je doel te bereiken. Als je te veel naar links hevelt, moet je de rugzak aanspannen met de rechter-trigger om je balans te bewaren en niet om te vallen. Het is een dynamisch systeem waarbij bewegen zelf, iets dat we maar al te vaak voor lief aannemen in games, het hart van de gameplay vormt. Gelukkig bouwt de game sneller je arsenaal aan hulpmiddelen op dan in deel 1. Toegang tot motoren, auto’s, ziplines, bruggen en zelfs een monorail maken het reizen over de continenten een stuk makkelijker. Ook de DHV Magellan kan worden gebruikt om grote afstanden in één keer te overbruggen, alhoewel je dan geen pakketjes kan bezorgen. De vrijheid om de wereld te verkennen ligt nog steeds bij de speler en is wat Death Stranding 2 zo bijzonder maakt. Ik heb talloze actiespellen gespeeld in mijn leven, maar in Death Stranding zit ik gespannen te kijken hoe Sam langzaam een berg beklimt, wetende dat een klein tikje naar rechts het einde van mijn reis kan betekenen. Het is een spanningsboog die weinig games kunnen evenaren en is gepolijst tot een glimmend oppervlak. Ieder onderdeel van de speltechnieken draagt hieraan bij. Het is simpelweg Death Stranding 1, maar dan beter.
Die verbetering is ook te voelen in de herziene focus op combat. Death Stranding voelde nooit echt als een third-person shooter of actiegame, maar in DS2 zijn je opties een stuk verder uitgebreid. Niet alleen in het grotere aanbod aan wapens, maar ook in de tactische benadering van bandit camps en andere vijanden. Sneak je een kamp rond en ga je stealthy te werk? Of blaas je iedereen overhoop met je granaatwerper. Waar in de eerste game je veel moeite moest doen om vijanden uit te schakelen (met name omdat volgens de lore van de game het doden van tegenstanders een groot gevaar vormt in de wereld), is het hier een fluitje van een cent. Data voor nieuwe wapens is snel vrij te spelen en door je connecties met de shelters krijg je ook toegang tot nieuwe type wapens. Wat dacht je van een rennende landmijn, of een drone die automatisch voor je schiet, of zelfs de kracht om een monster van de dodenwereld voor jou te laten vechten?
Toch staat deze combat haaks op wat Death Stranding 2 zo bijzonder maakt voor mij. Je kan niet ontkomen aan combat tijdens het spelen, maar het voelt vaak tegenstrijdig met de wereld die je verkent. Death Stranding 2 kan soms niet anders omschreven worden dan een game voor de ‘vibes’. Of je nu in een sneeuwstorm een pakketje aan het bezorgen bent, terwijl de muziek van Woodkid langzaam aan het infaden is. Aan een zipline vliegen over een groot meer terwijl de zon onder gaat. En misschien beklim je wel de top van de hoogste berg. Niet omdat er pakketjes liggen, maar om je eigen kunnen te bewijzen en te genieten van het uitzicht. Dat is wat mij aan het einde van de rit zo bijblijft. Niet het net te gecompliceerde en té lange verhaal, maar die momenten van mijn eigen kunnen. Waarbij ik gebruik maakte van de prachtige foto-mode om mijn persoonlijke herinneringen te vereeuwigen. Het is een game die je dwingt om niet te sprinten naar de eindstreep, maar connecties te maken. Zowel met de NPC’s als de andere spelers, die in de ‘onzichtbare’ online service, jou voorzien van materialen om wegen aan te leggen, je voorzien van wapens tijdens de spetterende boss battles of misschien gewoon een bord hebben geplaatst om je aan te moedigen op een onverwachte plek.
Ik ben verliefd op deze gameplay en de wereld die Kojima heeft gemaakt. Het gaat dieper dan, ‘ik wil nog even spelen’. Soms klik je met een game op een niveau dat zo diep gaat dat je nergens anders meer aan kan denken. Ik leefde de afgelopen weken in de wereld van Death Stranding 2. Momenten uit dit spel, zowel het verhaal als mijn eigen beleving, gaan mij nog jaren heugen. Misschien wel net zo lang, tot de dood ons scheidt. Daar waar het verhaal steken laat vallen voelt dan ook net wat meer teleurstellend omdat ik juist zo opging in de wereld van het spel. Want Death Stranding 2 is, nog steeds, niet voor iedereen. Het is een langzame game, waarbij vooral plezier wordt gehaald uit de verkenning en routes die je zelf plant. Het verhaal is niet altijd even consistent en Kojima wil misschien té veel zeggen met de vele thema’s die hij dit keer aansnijdt. De langere tijd die je zal doorbrengen in deze game zal vooral bestaan uit jouw eigen plezier in het verbeteren van je vaardigheden en het ontdekken van de wereld. Het is iteratie, niet innovatie dat centraal staat in dit vervolg. Voor mij is dat geen bezwaar en heb ik met liefde 90 uur in deze wereld gestoken om alle uithoeken te verkennen. Als Death Stranding al je ding was, dan is Death Stranding 2 meer van hetzelfde, maar dan cooler, beter, en net dat tandje extra. Voor nieuwkomers staat hier écht wat anders op je te wachten. Laat dat je niet afschrikken. Trek je schoenen aan, doe je rugzak om en stap in deze wereld van het onbekende.
