Het is 1986 en inmiddels heerst Bert als enige man over vier vrouwen en vier kinderen. De spullen zijn nog steeds van iedereen, maar het meest van Bert. Het saamhorigheidsgevoel is ver te zoeken, evenals het plezier waarmee deze woongroep ooit werd gestart. Ook hier blijkt het persoonlijke altijd belangrijker dan het gezamenlijke. In het geval van Bert uit zich dat in een manisch tweesporenbeleid: stug doorwerken aan zijn roman (een boek dat waarschijnlijk net zo belangrijk wordt als de Bijbel). En alles op alles zetten om zijn ultieme droom te verwezenlijken: meedoen aan Te land, ter zee en in de lucht.
Berts roman vordert matig. Maar dan krijgt Bert goed nieuws! Hij is geselecteerd om met een zelfgebouwde tobbe van de zeephelling te glijden. Het voelt alsof het leven Bert een tweede kans geeft. Deelname aan Te land, ter zee en in de lucht gaat alles goedmaken, dat weet Bert zeker. Ze zullen winnen en daardoor weer voelen wat het betekent om een groep te zijn.
Jacob Derwig
De rol van Bert heeft een André van Duin-achtige slapstick kant. Heerlijk, want daar word ik niet vaak voor gecast. Bert beweegt veel en wild en verkeert eigenlijk constant in een staat van paniek. […] Bert is extreem dominant. Hij heeft zichzelf tot leider van de woongroep gebombardeerd maar laat de vrouwen al het werk doen. Dat is op zich al heel leuk om te spelen, maar het allermooiste is dat onder al dat geschreeuw en gedoe een hele verdrietige man verstopt zit die een enorm schuldgevoel met zich meedraagt. Dat verhaal is fantastisch en hartverscheurend.
Kim van Kooten
De serie gaat over volwassenen die totaal de weg kwijt zijn en wat voor effect dat op hun kinderen heeft. Of het nu om de ouders gaat, de juf op school of een instantie als Jeugdzorg: iedereen doet eigenlijk maar wat. Eén van de huisregels van Berts woongroep is: de kinderen zijn van iedereen. Maar als je als kind wordt opgevoed met de gedachte dat je van iedereen bent, ben je eigenlijk van niemand. Het gevoel van eenzaamheid hangt over de hele woongroep: hoe meer ze hun best doen om het communegevoel te versterken, hoe eenzamer ze zich voelen. Dat is dramatisch gezien natuurlijk een mooi uitgangspunt.
Tim Kamps
De teksten van Kim zorgden voor veel ontroering op de set. Bijvoorbeeld tijdens een scene waarin Bert eindelijk zijn fouten toegeeft en voor het eerst echt kwetsbaar kan zijn. Het was een van de eerste scenes die Jacob Derwig moest opnemen. Toen hij klaar was met de eerste take zat iedereen om me heen te huilen. Zo mooi was het. Toen ik naar Jacob liep voor overleg was hij al bezig met wat er de volgende take beter zou kunnen. Hij had niet door dat we allemaal aan het huilen waren.
Bron: ©VPRO, foto: ©Topkapi
