Vanaf de eerste aankondiging was ik enthousiast voor Ghost of Yōtei. Ghost of Tsushima was voor mij 100% dé game van 2020 en heb dan ook zeker alle versies gespeeld. Op een één of andere manier kon ik geen genoeg krijgen van de wereld, de prachtige muziek, uitstekende combat en het verhaal van Jin. Hoewel Ghost of Yōtei goed is, haalt het absoluut niet het niveau van de voorganger. En nee dat heeft niets te maken met een vrouw als hoofdpersonage.
Een sprong in tijd en locatie
Japan is populair in games, maar waar de meesten zich afspelen rondom Kansai en Kanto waar Kyoto en Tokyo zitten had Ghost of Tsushima een compleet aparte locatie. Ghost of Yōtei doet dit ook en speelt zich af in het verre noorden. In Ezo, het huidige Hokkaido, met als grote trekker de berg Yōtei. Het verhaal speelt zich enkele honderden jaren na de avonturen van Jin af en dus spelen we als een nieuw personage Atsu. Net als Jin is er voor Atsu een traumatische ervaring geweest in haar jeugd. Haar hele familie is afgeslacht door de Yōtei Six en was ze zelf stervende achter gelaten. Na lang van haar thuis te zijn vertrokken keert ze terug met maar één taak: wraak op de Yōtei Six.
De eerste sterft al snel in de introductie van het verhaal, maar voor de anderen moet je moeite doen om ze uit te lokken en te vinden. Wat ik erg jammer vond aan dit verhaal is dat ik het gevoel had dit vaker gezien te hebben bij PlayStation. Wraakzucht is een zeer sterk terugkomend thema bij PlayStation en eerlijk gezegd word ik er een beetje moe van. Of het nu de speelbare personages zijn in The Last of Us of personages als Freya en Thor in God of War. Het voelt veelal hetzelfde en dat vond ik zo mooi aan Ghost of Tsushima. Ja, Jin was wel wat uit op wraak, maar had een constante innerlijke strijd met doen wat gedaan moest worden en zijn eergevoel als samurai. Die kern van het voelen van iedere keuze en actie in je gameplay zoals met het weer maakte de game enorm sterk en dat miste ik hier enorm.
Waar het weglaten van een achtergrond als samurai wel een positief effect heeft, is de combat. Je hebt als Atsu meer vrijheid in het spelen met verschillende wapens. Hoewel er zeker nog steeds een systeem met matchups is, werkt de combat vloeiend en zorgen de verschillende wapens voor een diverse en uitdagende combat. Daarom is het ook weer net wat extra jammer dat het ergens anders zoals het verhaal minder diepgaand is.
Ezo is prachtig, maar vol zinloze taken
Visueel is Ghost of Yōtei ook zeker weer een meesterwerk, de verschillende gebieden en seizoenen geven je als speler een geweldige ervaring om gewoon weg te dwalen in de wereld. Van de kleinste details zoals rennende paarden die tijdens het berijden van je paard met je meerennen tot de prachtige natuur en vele kleine activiteiten.
Natuurlijk zijn sommige taken weer terug zoals het genieten van een onsen, verschillende puzzels, het vinden en bidden voor shrines op die punten ademt de game nog steeds de sfeer waar ik van hield in de vorige game. Nu heb ik nog de originele PS5, maar voor deze wereld had ik nog even zitten twijfelen voor een PS5 Pro. Door de prijs uiteindelijk toch niet gedaan, maar het had niet veel gescheeld.
Helaas heeft Ezo ook flink wat minpunten. Side Quests die in de wereld te vinden zijn, zijn lang niet allemaal goed opgebouwd en voelen veel als opvulling aan, zeker als je onderdelen hebt waar je nutteloze kleine taken moet uitvoeren. Denk aan het aanmaken van een kampvuur en het grillen van een vis of onderweg veel te vaak aangevallen worden door mensen die doen alsof ze je hulp nodig hebben. De game zit propvol met taakjes die de eerste keer al niet heel boeiend waren, maar na vijf keer al snel je neus uitkomen en dat vind ik eeuwig zonde voor deze game.
Zeker aangezien ik met Tsushima zo veel sterke side quests heb gezien met emotionele en sterke verhaallijnen. Iets wat hier ook zeker wel voorkomt, maar minder impactvol overkomen doordat de wereld zo vol zit met activiteiten. De actie en pracht en praal van dit spel zijn in combinatie met de sfeer onderdeel van het beste wat PlayStation te bieden heeft. Als daar dan ook een verhaallijn en extra functies bij hoorden van dezelfde kwaliteit had het voor mij één van de beste games van de generatie kunnen zijn.
