Games gebaseerd op films en series hebben een slechte reputatie. Dat beeld is niet altijd terecht. Sommige games weten zelfs een originele draai te geven en voegen echt iets nieuws toe aan de franchise. Dit zijn 4 voorbeelden.
Dat veel games met een film- of tv-licentie beneden de maat zijn, heeft meerdere redenen. Ontwikkelaars zijn beperkt in hun creatieve vrijheid, omdat ze gebonden zijn aan het bronmateriaal. Studio’s hebben een dikke vinger in de pap, ook financieel. Ook de ontwikkeltijd is vaak beperkt. De game moet absoluut op tijd uitkomen om mee te kunnen liften met het succes van een serie of film, ook al is het nog niet af. Met alle gevolgen van dien.
Soms is de kwaliteit van de game wel goed, maar schort het aan de originaliteit. Je speelt het filmscript, of een aflevering, na. De actie is rechttoe-rechtaan. Dat kan zeer vermakelijk zijn, maar aan de reeks voegt het niet veel toe.
Gelukkig kan het ook anders, zoals we bij deze titels zien:
Indiana Jones and the Fate of Atlantis (LucasArts, 1992)
Al begin jaren 80 zijn games verschenen gebaseerd op Indiana Jones. Altijd speelde je een film na. Maar omdat de films op waren, veranderde dat in 1992. LucasArts was al een van de twee belangrijkste uitgevers van het adventuregenre, en The Fate of Atlantis was door het originele, sterke verhaal en uitgedachte puzzels een regelrechte hit. Voor fans is The Fate of Atlantis volwaardig deel van de Indiana Jones-serie. Het scheelde niet veel, want LucasFilm wilde de gameontwikkelaars oorspronkelijk opschepen met een afgewezen filmscript.
South Park: The Fractured but Whole (Ubisoft, 2017)
South Park was vroeger een typisch geval van licentie erop en cashen maar. Men probeerde te cashen met een 3D-shooter, een platformer en zelfs een zeer slecht ontvangen kartracer. Dat is ondertussen wel anders. The Stick of Truth en zijn opvolger, The Fractured but Whole, zijn zeer goed ontvangen door de fans. Deze games doen twee dingen zeer effectief. De stijl, de humor, de moeilijkheidsgraad die afhangt van de huidskleur van je personage, het klopt allemaal precies. De gameplay is bovendien niet gejat van andere RPG’s en staat prima op zichzelf. Het voelt daardoor niet geforceerd.
Blade Runner (Virgin Interactive, 1997)
Een reden dat filmgames vaak zo mat zijn, is omdat de makers het herkenbaar wilden houden. Maar hoe verras je de gamers dan? Blade Runner is een uitstekend voorbeeld van hoe dat moet. Op het moment dat de game uitkwam, was de oorspronkelijk film van Ridley Scott al 15 jaar oud. Het hielp dus dat de makers niet onder druk stonden mee te gaan in een hype.
Door het verhaal als ‘sidequel’, een verhaal dat parallel loopt aan die van de film, in te steken, is het plot volledig nieuw. Tegelijkertijd blijft de herkenbaarheid in stand door acteurs uit het origineel in bijrollen terug te halen. Maar de echte revolutie zit hem in de gameplay van deze adventure. Door de mogelijke uitkomsten willekeurig aan te bieden, zoals wie een mens is en wie een replicant, is er niet één pad door het spel. De gameplay gaf indertijd een nieuwe draai aan een genre dat op zijn eind liep.
Star Trek: Bridge Crew (Ubisoft, 2017)
Fans van Star Trek hebben altijd de beschikking gehad over enkele zeer goede adventuregames. Maar het liefst fantaseren ze erover zelf onderdeel van de bemanning te zijn. Dit is moeilijk in een game te vatten.
Virtual Reality heeft ontwikkelaars nieuwe middelen gegeven. Met Star Trek: Bridge Crew krijgen Trekkies eindelijk de kans in de huid van een bemanningslid te kruipen. Niet alleen staan spelers midden op de brug van de Enterprise, maar ze kunnen ook een specialistische rol op zich nemen. Doordat niet alle rollen over dezelfde informatie beschikken, moeten de spelers ook daadwerkelijk samenwerken om ergens te komen. Alleen de kapitein kent de missiedoelen, terwijl alleen de navigator de mogelijkheden heeft om het schip nauwkeurig te sturen. Overigens is de game ook zonder VR-headset prima speelbaar.
Dit artikel is geschreven door Co-Workx.
