Het is alweer ruim tien jaar geleden dat Yooka-Laylee verscheen als project op Kickstarter. Het ambitieuze project van een aantal oud developers van Rare om platformers van de Nintendo 64 nieuw leven in te blazen. Het was één van de weinige projecten die ik op die site oorspronkelijk heb gesteund. Ik miste de humor van de klassieke spellen van Rare en dit zag er veelbelovend uit. Helaas viel de uiteindelijke game wat tegen door verouderde mechanics. Hoewel het inderdaad erg voelde als de klassieke platformers, merkte je dat het niet helemaal top werkte. Nu tien jaar later na flink wat groeien is er een nieuwe poging, die zeker bevalt.
Voelt als iets nieuws
Toen ik het spel opstartte had ik een halve whiplash, ik wist dat er vernieuwingen waren, maar ik zou zweren dat de game niet begon zoals Replaylee. In een grot speel je in een snel tempo de meeste van je moves vrij en kun je op je gemakje ermee oefenen. Hoewel ik normaal langzaam je moves unlocken een leukere optie vind, voelt het hier wel goed. Het origineel was in het begin namelijk wel echt te beperkend.
Dan na de introductie van het verhaal duik je eigenlijk al meteen in de verzamelwoede die je in veel games uit het tijdperk van de N64 zag. De game zit barstensvol met verzamelobjecten, nog meer dan in het origineel. Van Jiggies tot veren, Ghost Writers en meer. Nu weet ik niet meer exact hoe vol de game oorspronkelijk zat, maar het voelde wel meteen aan of de wereld levendiger was met meer te doen. Het voelde bijna als Super Mario Odyssey met hoe vaak ik weer een collectible tegenkwam. Ik zou met hoe ver ik in de eerste wereld en de hub was gekomen zelfs het hele tweede level kunnen overslaan. Het voelde echt meteen als een ouderwetse collectathon game met een goede flow er in.
Daarnaast zijn de games van Rextro vervangen, heeft het nieuwe en betere mogelijkheden om je te verplaatsen in een wereld door middel van een fast travel mogelijkheid. Ook hebben sommige personages nieuwe functies gekregen, zo heeft Trowzer verschillende power-ups om te kopen met behulp van Quills (veren die je verzamelt).
Hoewel het verhaal over het algemeen hetzelfde is gebleven, zijn er enkele herschrijvingen en soms ook wat humor over dat het een remake/remaster is van een spel wat net één generatie oud is (origineel verscheen in 2017). Toch voelt het als het ware als een compleet nieuwe game of in elk geval alsof je een alpha/beta speelde tegenover een nieuwe release als je het vergelijkt met de originele game. Zeker ook wanneer je kijkt hoe de besturing en camera werkt, bijna alsof je een appel met een peer vergelijkt.
Toch nog enkele missers
Ik speelde de game op de pc, dus hoe die op andere platformen is durf ik niet te zeggen, maar hoewel het over het algemeen uitstekend speelde, had ik wel af en toe last van vreemde haperingen. Op momenten dat er niets bijzonders gebeurde, haperde mijn framerate opeens. Het lijkt me met een 4090 sterk dat het aan mijn pc ligt echter.
Daarnaast zijn er ook wat aanpassingen die ik zelf wat minder vind. Zoals ik al noemde, kon ik het tweede level praktisch overslaan. Het voelde daardoor een beetje alsof de levels iets te vol waren en de progressie momenten niet meegegroeid waren. Ik had liever gezien dat je wel wat moeite moest doen om echt verder te komen. Zeker aangezien je door het hebben van veel moves minder hoeft te backtracken om meer Pagies te krijgen. Het zorgt er bovendien voor dat de game wel wat makkelijk aanvoelt. Zeker aangezien veel van de grunts gewoonweg verslagen kunnen worden door de aanvalknop te spammen.
Ik had dus zelf graag gezien dat het spel een duidelijke progressie flow had in plaats van dat het een beetje underwhelming voelt. Dat terwijl de game verder juist alle juiste snaren weet te raken voor mij.
